φίλος

η, ον΄ ἐν παθ. ἐνν. ἀγαπημένος, ἀγαπητός, προσφιλής | 2. ὡς οὐσ. ὡς καὶ νῦν, ο φίλος, ἡ φιλενάδα΄ ὁ Διὸς φίλος=ὁ ἀγαπητὸς εἴς τὸν Δία | 3. παρ᾿ Ὃμ. καὶ τοῖς ἄλλοις ποιηταῖς τὸ ἐπίθ. φίλος ἀντὶ τῶν κτητ. ἀντων. (ἐμός, σός, ἑός), κυρ. ἐπὶ τῆς καρδίας, ἐπὶ τῶν μελῶν τοῦ σώματος κλπ.΄ φίλον ἦτορ, φίλα γυῖα, φίλα γούνατα, φίλος θυμός, φίλη ἄλοχος, φίλα τέκνα κλπ. | 4. συνάπτεται καὶ μετὰ λέξεων προσώπων ἤ πραγμάτων, μὲ τὰ ὁποῖα οὐδὲν ἴχνος συμπαθείας συνδέει τὸν ὁμιλοῦντα΄ μητρὶ φίλῃ Ἀλθαίῃ χωόμενος κῆρ=ὠργισμένος ἐναντίον τῆς μητρός του Ἀλθαίας | 5. ὡσ. καὶ ἁπλῶς πρὸς δήλωσιν πράγματός τινος τὸ ὁποῖον εἶναι δικό μας ἤ μᾶς εἶναι σύνηθες΄ φίλα εἵματα=τὰ ἐνδύματά μας΄ φίλος πόνος=ἡ συνηθισμένη ἐργασία μας, τὸ σύνηθες ἔργον μας.

ΙΙ. ἀπαντᾷ ἐνίοτε καὶ ἐν ἐνεργ. σημ. (ὡς τὸ φίλιος)΄ ὁ ἀγαπῶν, ὁ φιλικός, στοργικός, εὐμενής, εὐάρεστος.