ἀράομαι

ἰων. ἀρέομαι' ποιητ. ῥῆμα, προσεύχομαι, ἠρᾶθ’ ὁ γεραιὸς Ἀπόλλωνι ἄνακτι Ἰλ. Α. 35· δαίμοσιν Ζ. 115: ― ἅπαξ μετ’ αἰτ., ἐπικαλοῦμαι…, στυγερὰς ἀρήσετ’ Ἐρινῦς Ὀδ. Β. 135 | 2. μετ’ αἰτ. καὶ ἀπαρεμφ., παρακαλῶ, προσεύχομαι ὅπως…, ἀρᾶται δὲ τάχιστα φανήμεναι Ἠῶ Ἰλ. Ι. 240 | β. μετὰ μόνου ἀπαρεμ., πάντες κ’ ἀρησαίατ’ ἐλαφρότεροι πόδας εἶναι, «εὔξαιντο» (Σχόλ.), Ὀδ. Α. 164 | γ. ὡσαύτως ἑπομένης εὐκτικῆς, ἀρώμενος, εἷος ἵκοιο γῆράς τε λιπαρόν=εὐχόμενος νὰ φθάσῃς εἰς λιπαρὸν γῆρας, Ὀδ. Τ. 367 | 3. μετ’ ἀπαρεμφ. μέλλοντος, καθιερῶ τι δι’ εὐχῆς, εὔχομαι νὰ…, «τάζω», Σπερχεί’, ἄλλως σοί γε πατὴρ ἠρήσατο Πηλεύς…, σοί τε κόμην κερέειν ῥέξειν θ’ ἱερὴν ἑκατόμβην=ὦ Σπερχειέ, εἰκῇ καὶ μάτην ηὔξατό σοι γε ὁ Πηλεύς… σοί τε τὰς τῆς κεφαλῆς τρίχας ἀποκόψειν καὶ θυσίαν ἁγίαν ποιήσειν (μετάφρ. Θ. Γαζῆ), Ἰλ. Ψ. 144.

ΙΙ. τὸ ἐνεργ. ἀπαντᾷ μόνον ἐν τῷ ἐπ. ἀπαρεμ. ἀρήμεναι, εὔχεσθαι, Ὀδ. Χ. 322.

[ἠρᾶθ᾿, γ’ ἑν. πρτ. (Α 35)]