κῆρ

συνηρ. ἐκ τοῦ κέαρ' ἡ καρδιά, λατ. cor' “κῆρ γηθεῖ ἐνὶ στήθεσσι” Ἰλ.14.139; “κ. ἄχνυται ἐν θυμῷ” 6.523, 7.428' “ἄλλα δέ οἱ κ. ὅρμαινε φρεσὶν ᾗσιν” Oδ.18.344, 7.82' “τῶ κε . . αἶψα μεταστρέψειε νόον μετὰ σὸν καὶ ἐμὸν κ.” Ἰλ.15.52' “θαλέων ἐμπλησάμενος κ.” 22.504,19.319 | 2. ἡ δοτ. κῆρι ὡς ἐπίρρ.=ἐξ ὅλης τῆς καρδίας, ἐγκαρδίως' “ὅν τε Ζεὺς κῆρι φιλήσῃ” Ἰλ. 9.117.