ἀ-ϊδής

ές, (α στερ. + ἰδεῖν)΄ἀόρατος, ἄφαντος || κατεστραμμένος.

2) ἐνεργ. ὁ μὴ ὁρῶν, τυφλός.

[ΙΩΑΝ. ΣΤΑΜΑΤΑΚΟΥ - ΛΕΞΙΚΟΝ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ]