μῦθος

(ὁ) πᾶν ὅ, τι λέγεται ἀπὸ στόματος, ἑπομένως ἐν τῇ εὐρυτάτῃ σημασίᾳ τῆς λέξεως, λόγος, ὁμιλία, συχνὸν παρ’ Ὁμ. καὶ ἄλλοις ποιηταῖς ἔν τε τῷ ἑνικῷ καὶ τῷ πληθ., ἔπος καὶ μῦθος Ὀδ. Λ. 561· ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὸ ἔργον, μύθων τε ῥητῆρ’ ἔμενε πρηκτῆρά τε ἔργων Ἰλ. Ι. 443· - ἁπλοῦς λόγος, ἄνευ τοῦ ἔργου, μῦθον τελεῖν=πραγματοποιεῖν, Ὀδ. Δ. 777, κτλ.· οὕτω, μύθοισι, κατ’ ἀντίθεσιν πρὸς τὸ ἔγχεϊ, Ἰλ. Σ. 252 | Ἐν ἰδιαιτέραις σχέσεσι, ὁμιλία, ἀγόρευσις ἐν τῇ δημοσίᾳ συνελεύσει, Ὀδ. Α. 358 | 2. ὁμιλία, συνομιλία, τὸ πλεῖστον ἐν τῷ πληθ., Δ. 214, 239, κτλ. | 3. συμβουλή, γνώμη, διαταγή, παραγγελία, ἔτι δὲ καὶ ὑπόσχεσις, ἐπειδὴ πάντα ταῦτα ἐλέγοντο διὰ προφορικοῦ λόγου, Ἰλ. Ε. 493, Η. 358, κτλ. | 4. ἡ ὑπόθεσις τοῦ λόγου ἢ τῆς ἀγορεύσεως, κτλ. | 5. ἀπόφασις, σκοπός, σχέδιον, Ἰλ. Α. 545, Ὀδ. Γ. 140., Δ. 676· ἐπειδὴ ταῦτα ὑπονοοῦσιν ὁμιλίαν, συζήτησιν, κτλ., πρβλ. μυθέομαι.

ΙΙ. διήγημα, ἱστορία, Ὀδ. Γ. 94., Δ. 324, κτλ.· παρ’ Ὁμ. ἀκριβῶς ὡς τὸ μεταγεν. λόγος, ἄνευ διακρίσεως ἀληθοῦς ἢ ψευδοῦς, μ. παιδός, τοῦ παιδὸς ἢ περὶ αὐτοῦ, Ὀδ. Λ. 402.

Ἐτυμ.: ἀπίθανος ἡ ἐτυμολογία ἐκ τοῦ μύω, ὅπερ ἔχει ἀείποτε τὴν σημασίαν κλείω τὰ χείλη.