μέν

μόριον συνδετικὸν χρησιμεύον εἰς τὸ νὰ διακρίνει τὴν λέξιν, μεθ’ ἧς συνάπτεται, ἀπὸ κάτι τὸ ὁποῖον ἀκολουθεῖ, τὸ ὁποῖο συνήθως εἰσάγεται διὰ τοῦ δέ: ἐξ’ ἑνὸς μέν... ἐξ ἑτέρου δέ, ἀφ’ ἑνὸς μέν... ἀφ’ ἑτέρου δέ, ναὶ μέν... ἀλλά | 2. κεῖται ἀπολύτως ἢ καθ’ ἑαυτό, μὴ ἀκολουθούμενον ὑπὸ τοῦ δέ, ὅταν δύναται νὰ ἑρμηνευθῇ ἐπιρρηματικῶς΄ ἀληθῶς, ὄντως, τῇ ἀληθείᾳ. Ἐν τοιαύτῃ χρήσει εἶναι καταφανῶς ἀσθενὴς τύπος τοῦ μήν, ὡς φαίνεται σαφῶς ἐκ τοῦ ἐπικ. καὶ ἰων. τύπου ἦ μὲν ἐπὶ διαμαρτυριῶν καὶ ὅρκων, ὅπου οἱ Ἀττ. μεταχειρίζονται ἦ μήν· καί μοι ὄμοσσον, ἦ μέν μοι πρόφρων ἔπεσιν καὶ χερσὶν ἀρήξειν Ἰλ. Α. 77, πρβλ. Ξ. 275· ἦ μέν τοι τάδε πάντα τελείεται Ὀδ. Ξ. 160, πρβλ. Ἰλ. Ω. 416 | οὕτω μετ’ ἀρνήσ., οὐ μὲν γάρ τι κακὸν βασιλευέμεν Ὀδ. Α. 392, κτλ. | 3. μέν..., δέ..., (ἤ, ὅταν ἡ δευτέρα πρότασις ἔχῃ ἄρνησιν, μέν..., οὐδέ..., Ἰλ. Α. 318, 536), πρὸς δήλωσιν ἀντιθέσεως.

Περισσότερα