Πρίαμος

(ὁ) βασιλεὺς τῆς Τροίας, Ἰλ., κτλ.· ὀνομασθεὶς οὕτω κατὰ τὸν Ἀπολλόδ. (2. 6, 4), διότι διὰ λύτρων ἐξηγόρασε (ἐπρίατο) τὴν ἑαυτοῦ ἀδελφὴν Ἡσιόνην ἀπὸ τοῦ Ἡρακλέους· ἀλλ’ ἡ λέξ. Πρίαμος καθ’ ἑαυτὴν ἐσήμαινεν ἀρχηγόν, βασιλέα (πέρραμος=βασιλεύς, Ἡσύχ., καὶ Πέρραμος ἦτο Αἰολ. τύπος ἀντὶ τοῦ Πρίαμος, Ἐτυμολ. Μέγ. 605. 39, πρβλ. Ahrens D Aeol. 55), σχετίζεται δὲ πρὸς τὴν ῥίζαν πρὸ ἢ περί. - Πατρωνυμ. Πριαμίδης, ὁ, Ἰλ. Γ. 356, Υ. 77· - ἐπίθ. Πριαμικός, ή, όν, λατ. Priameïus, (ἐκ τοῦ ἐπικ. Πριαμήιος).