ἀφίημι

(ἀφ-ίημι) ρίπτω, βάλλω, πέμπω, λατ. emittere, ἐπὶ παντὸς πράγματος ῥιπτομένου μεθ’ ὁρμῆς, ἔγχος, δίσκον ἀφῆκεν Ἰλ. Κ. 372, Ψ. 432· ἀφῆκ’ ἀργῆτα κεραυνὸν Θ. 133 | 2. παθ., ἀποστέλλομαι, Ἰλ. Δ. 77 | 3. ἀφίνω τι νὰ πέσῃ ἐκ τῆς χειρός μου, Ἰλ. Μ. 221.

ΙΙ. ἀποπέμπω, διώχνω, λατ. dimittere, 1. α. ἐπὶ προσώπ., κακῶς ἀφίει Ἰλ. Α. 25· αὐτὸν δὲ κλαίοντα θοὰς ἐπὶ νῆας ἀφήσω Β. 263.| β. ἀφίνω, ἀπολύω, ἐλευθερῶ, ζωόν τινα ἀφ. Ἰλ. Υ. 464 | 2. ἐπὶ πραγμ. ἀποβάλλω τι, ἀπαλλάσσομαί τινος, ἀφέτην πολυκαγκέα δίψαν Ἰλ. Λ. 642· ἐπὶ φυτῶν, ἄνθος ἀφιεῖσαι, Ὀδ. Η. 126· ἀφίει μένος [ἔγχεος]=ἐχαλάρωσε τὴν δύναμιν αὐτοῦ, Ἰλ. Ν. 444.

[ἀφίει γ’ ἐν. ἐνεστ. ἐπ. (Α 25)]