δύο

ἐπ. δύω΄

Ἐτυμ.: Ἐκ τῆς ῥ. ΔΥ παράγονται ὡσαύτως τὰ δὶς (ἀντὶ δυὶς ἢ δϜίς), δεύ-τερος (ἀντὶ δϜέτερος), δοι-οί, δι-σσός, δί-α, δί-χα, δι-πλόος· πρβλ. σανσκρ. dva, dvàu (dyo), dvis (bis), dvitîyas (δεύτερος), vi- (ve-, dis-)· ζενδ. dva (duo), κτλ.· λατ. duo, bis (ἀντὶ duis, πρβλ. ζενδ. bi-tya (δεύτερος)), bini (ἀντὶ duini), dis- καὶ ve-, du-plex, du-bius· γοτθ. tvai, vi-thra (contra), twistass (διχοστασία)· παλαιο-σκανδιν. tveir, tvi- (bis)· ἀγγλο-σαξ. twâ (two, twain), tvennr (twin), κτλ.· παλαιο-γερμ. zwuo (γερμ. zwei), κτλ.