εὖ

ἐπικ. ἐΰ, ἐπίρρ. (κυρίως οὐδ. τοῦ ἐΰς), καλῶς΄ λατιν. bene, ἀντίθ. τῷ κακῶς, ἀπὸ τοῦ Ὁμ. καὶ ἐφεξῆς: συχνάκις συνδέεται μετ’ ἄλλου ἐπιρρήματος, εὖ καὶ ἐπισταμένως=καλῶς καὶ ἐμπείρως, Ἰλ. Κ. 265, Ὀδ. Υ. 161· εὖ λειήνας, ἅρματα εὖ πεπυκασμένα, κτλ., ἴδε Ἰλ. Β. 382 κἑξ.

ΙΙ. Χρήσεις: μετὰ ῥημάτων ἰδίως γνωστικῶν, εὖ οἶδα, εὖ εἰδώς, εὖ γιγνώσκειν, κτλ., Ὅμ. κλ., εὖ μήδεο=καλῶς βουλεύου (Σχόλ.), Ἰλ. Β. 360· εὖ ἔρδειν=εὐεργετεῖν, Ε. 650· εὖ εἰπεῖν τινα=εἰπεῖν καλὸν λόγον περὶ τινος, Ὀδ. Α. 302΄ μεθ’ Ὅμ., εὖ δρᾶν, ποιεῖν, θέσθαι, ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὸ εὖ πάσχειν, εὖ πράσσειν. εὖ βεβηκέναι, ἔχειν καλῶς, διάγειν καλῶς | 2. μετ’ ἐπιθ. ἢ Ἐπιρρ., εὖ πάντες ἢ πάντα, ὡς τὸ μάλα πάντα Ὀδ. Θ. 37, 39, κτλ.· εὖ μάλα Δ. 96, κτλ.· εὖ μάλα πάντες Ὁμ. Ὕμν. εἰς Ἀπόλλ. 172 | 3. ἐν συνθέσει ἔχει πάσας τὰς σημασίας τοῦ ἐπιρρ., ἀλλὰ συνήθως συνυπονοεῖται μέγεθος, ἀφθονία, εὐτυχία ἢ εὐκολία· οὕτω τὰ μετ’ αὐτοῦ σύνθετα συχνάκις = τοῖς μετὰ τοῦ πολὺ συνθέτοις, ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὰ σύνθετα του κακὸς καὶ δύσ-. Ὁπόταν διπλοῦν σύμφωνον ἀκολουθῇ ἐν συνθέσει, παρ’ ἐπικ. συνήθως γίνεται ἐϋ- μετὰ θέσει μακροῦ υ, ὡς ἐΰγναμπτος, ἐΰδμητος, ἐΰζυγος, κτλ., Ἕρμανν. ἐν Ὁμ. Ὕμν. εἰς Ἀπόλλ. 36· τὰ ἡμίφωνα διπλασιάζονται μετ’ αὐτό, οἷον ἐϋμμελίης, ἐΰννητος, ἐΰρροος, ἐΰσσελμος· ἐνίοτε παρ’ ἐπικ. παρεμβάλλεται η χάριν τοῦ μέτρου, εὐηγενής, εὐηπελής. Ὡς τὸ στερ. α, λατ. in, καὶ τὸ δύσ-, συντίθεται μόνον μετ’ ὀνομάτων· τὰ δὲ ῥήματα, ἐν οἷς τὸ εὖ ἀποτελεῖ τὴν πρώτην συλλαβήν, παράγονται ἐκ συνθέτων ὀνομάτων, ὡς εὐπαθέω, ἐκ τοῦ εὐπαθής· τύποι δὲ οἷοι τὰ εὐπάσχω, εὐποιέω δέον νὰ γράφωνται διῃρημένως: εὖ πάσχω, εὖ ποιέω, κτλ.· ἐν τοiς ἐϋκτίμενος, εὐναιόμενος, κτλ., ἡ μετοχὴ ἐγένετο ἐπίθ.· ἴδε πρὸ πάντων Λοβέκ. ἐν Φρυν. 561, κἑξ.: - τὸ εὐδοκέω φαίνεται ἀποτελοῦν ἐξαίρεσιν.