κλύω

ἀκριβῶς ὡς τὸ ἀκούω - συντάσσεται ὡς τὸ ἀκούω, μετὰ γεν. προσ. καὶ αἰτ. πράγμ., ἀκούω τι παρά τινος, κέκλυτέ μευ... μῦθον Ἀλεξάνδρου Ἰλ. Γ. 86' τι ἔκ τινος Ὀδ. Τ. 93 ― συχνότερον, μόνον μετὰ γεν. προσ., Ἰλ. Ο. 300, κτλ.· ὅτε κατὰ τὸ πλεῖστον προστίθεται μετοχή, οὐκ ἔκλυον αὐδήσαντος Ἰλ. Κ. 47, Ὀδ. Δ. 505' οὕτω καὶ μετ’ αἰτ. πράγματος μόνον, ἔκλυον αὐδὴν Ὀδ. Ξ. 89' ὡσαύτως μετὰ γεν. πράγμ., θεὰ δέ μευ ἔκλυεν αὐδῆς Ὀδ. Κ. 311· θεὰ δὲ οἱ ἔκλυεν ἀρῆς Δ. 767· κέκλυτέ μευ μύθων Μ. 271, κτλ. | 2. παρατηρῶ, ἐννοῶ, μάλιστα δέ τ’ ἔκλυον αὐτοί=αὐτοὶ πρὸ πάντων γνωρίζουσι (πρβλ. Ἰλ. Ν. 734), Ὀδ. Ζ. 185.

ΙΙ. δίδω ἀκρόασιν εἴς τι, ἀκροῶμαι, προσέχω, τινὸς Ὅμ., κτλ.· ἡ προστ. ἰδίως ἐν χρήσει ἐπὶ προσευχῶν, ἐπάκουσόν μου, πρόσσχες εἰς ἐμέ, κλῦθί μευ, Ἀργυρότοξε Ἰλ. Α. 37· κέκλυτέ μευ, πάντες τε θεοὶ πᾶσαί τε θέαινα Θ. 5·

Ἐτυμ.: ἐκ τῆς ῥ. ΚΛΥ παράγεται καὶ τὸ κλυ-τός· πρβλ. σανσκρ. ←ru (audire), ←ravas (gloria)· λατ. clu-o, clu-eo, cli-ens, in-cly-tus· γοτθ. hliu-ma (ἀκοή)· ἀρχ. σκανδιν. hjod, ἀγγλο-σαξον. hleodor, ἀρχ. γερμ. hlut (laut, loud)· ― ἴσως ὡσαύτως ἀ-κρο-άομαι καὶ glor-ia, πρβλ. κλώζω καὶ glocio.

[κλῦθι προστ. ἀορ. β’ (Α 37)]
[ἔκλυε, πρτ. γ' προσ. (Α 43)]