ἀπάνευθε

καὶ πρὸ φωνήεντος -θεν. ἐπιτεταμένον ἀντὶ τοῦ ἄνευθε, ἐπίρρ. μακράν, πολὺ μακράν, ἀπ. κιὼν Ἰλ. Α. 35· φεῦγον ἔπειτ’ ἀπ. Ι. 478, κτλ.

ΙΙ. ὡς πρόθ. μετὰ γεν. μακρὰν ἀπό…, ἀποκεχωρισμένος ἀπό…, τῶν ἄλλων ἀπάνευθε θεῶν Ἰλ. Ξ.189, πρβλ. Υ.41· ἀπ. θεῶν=κατ’ ἰδίαν, χωρὶς ἐκεῖνοι νὰ γνωρίζωσι τίποτε, Α. 549· οὕτως, ἀπ. τοκήων Ὀδ. Ι. 36 | 2. πόρρωθεν, τοῦ δ’ ἀπάνευθε σέλας γένετ’ ἠΰτε μήνης=τούτου δὲ πόρρωθεν αὐγὴ ἐγίνετο, καθάπερ σελήνης (Μετάφρ. Γαζῆ), Ἰλ. Τ. 374.