ἔπειτα

ἰων. ἔπειτεν' ἐπίρρ. (ἐπί + εἶτα)· δηλοῖ τὴν ἀκολουθίαν μιᾶς πράξεως ἢ καταστάσεως μετ’ ἄλλην, καὶ κυρίως προσδιορίζεται ὑπὸ τοῦ ἐπεί, ὡς τὸ εἶτα ὑπὸ τοῦ εἰ. 1. ἐπὶ ἁπλῆς ἀκολουθίας ἄνευ αἰτιολογικῆς τινος ἐννοίας, ἀκολούθως= μετὰ ταῦτα, ἔπειτα, ὡς καὶ νῦν, λατ. deinde, συχν. ἀπὸ τοῦ Ὁμ. καὶ ἐφεξῆς, ὡς ἐν Ἰλ. Α. 48, Β. 169, κτλ.· - ὁπόταν εὑρίσκηται ἐν ἰσχυρᾷ ἀντιθέσει πρὸς προτέραν πρᾶξιν ἢ κατάστασιν μετὰ παρῳχημένων χρόνων= μετὰ ταῦτα, κατόπιν· μετὰ μέλλ.= εἰς τὸ ἑξῆς, τοῦ λοιποῦ, ἢ πέφατ’ ἢ καὶ ἔπειτα πεφήσεται Ἰλ. Ο. 140. πρβλ. Π. 498· ἀντιτίθεται τῷ αὐτίκα καὶ νῦν, Ἰλ. Ψ. 551- ὁ Ὅμ. συχνάκις συνάπτει αὐτὸ μετ’ ἄλλων ἐπιρρημάτων, αὐτίκ’ ἔπειτα, αἶψα ἢ ὦκα ἔπειτα, ἔτι δὲ καὶ ἔνθα ἔπειτα· - σπανίως ἄνευ ἀναφορᾶς τινος πρὸς προγενεστέραν πρᾶξιν= τότε ἀκριβῶς, κατ’ ἐκεῖνον τὸν χρόνον, εὗρε δ’ ἄρα μνηστῆρας ἀγήνορας, οἱ μὲν ἔπειτα πεσσοῖσι... θυμὸν ἔτερπον Ὀδ. Α. 106 | 2. ὡς τὸ εἶτα μετὰ παρεμφατικοῦ ῥήματος προηγουμένης μετοχῆς, μειδήσασα δ’ ἔπειτα ἑῷ ἐγκάτθετο κόλπῳ=ἐμειδίασε καὶ ἔπειτα ἔθηκεν αὐτὸν (δηλ. τὸν κεστὸν ἱμάντα) εἰς τὸν ἑαυτῆς κόλπον, Ἰλ. Ξ. 223, πρβλ. Λ. 730. κτλ. | 4. ἐν τῇ ἀποδόσει, εἰ καὶ οὐδέποτε ἐν ἀρχῇ τῆς προτάσεως, παρ’ Ὁμ., συχνάκις ἐπιτεταμένον: δὴ ἔπειτα, δή τοι, ἔπειτα, τότ’ ἔπειτα | 5. μετὰ χρονικόν τινα σύνδεσμον, ἐπειδὴ σφαίρῃ πειρήσαιτο, ὠρχείσθην δὴ ἔπειτα=ἀφοῦ ἐτελείωσαν τὸ παιγνίδιον τῆς σφαίρας, ἀκολούθως ἐχόρευσαν, Ὀδ. Θ. 378· οὕτω μετὰ τὸ ἐπεὶ Ἰλ. Π. 247· μετὰ τὸ ἐπὴν Ὀδ. Λ. 121· μετὰ τὸ ὁπότε Ἰλ. Σ. 545· μετὰ τὸ ὅτε Γ. 223· μετὰ τὸ ὡς Κ. 552· μετὰ τὸ ἦμος Α. 478 | 6. προηγουμένου ὑποθ. συνδέσμου, εἰ δ’ ἐτεὸν δή... ἀγορεύεις, ἐξ ἄρα δή τοι ἔπειτα θεοὶ φρένας ὤλεσαν=ἂν ὁμιλῇς τὴν ἀλήθειαν, τότε βεβαίως οἱ θεοὶ ὤλεσαν τὰς φρένας σου, Ἰλ. Η. 360. Μ. 234, πρβλ. Κ. 453, Ὀδ. Α. 290, κτλ.· οὕτω, μετὰ τὸ ἤν, Ἰλ. Ι. 394: οὕτω καὶ ὅταν ἡ ἀπόδοσις λαμβάνῃ σχῆμα ἐρωτήσεως, εἰ μὲν δὴ ἕταρόν γε κελεύετέ μ’ αὐτὸν ἑλέσθαι, πῶς ἂν ἔπειτ’ Ὀδυσῆος λαθοίμην;=πῶς ἐγὼ δύναμαι ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει νά…, κτλ., Ἰλ. Κ. 243· οὕτως ὁ Ὅμ. μεταχειρίζεται τοῦτο, καὶ ὅταν τὸ εἰ ὑπονοῆται ἐνυπάρχον ἐν τῇ ἀναφορικῇ ἀντωνυμίᾳ, ὡς, ὅν (=εἴ τινα) μέν κ’ ἐπιεικὲς ἀκουέμεν, οὔ τις ἔπειτα... τόνγ’ εἴσεται Ἰλ. Α. 547· μάλιστα μετὰ μετοχ., ὅν (= εἴ τινα) δέ κ’ ἐγὼν ἀπάνευθε μάχης ἐθέλοντα νοήσω μιμνάζειν..., οὕ οἱ ἐπ. ἄρκιον ἐσσεῖται Ἰλ. Β. 392.

ΙΙ. ἐπὶ λογικῆς ἀκολουθίας κατὰ διάνοιαν, ἤτοι ἐπὶ ἐξαγωγῆς συμπεράσματος, ξεῖν’, ἐπεὶ ἄρ δὴ ἔπειτα πόλιν δ’ ἰέναι μενεαίνεις Ὀδ. Ρ. 185, πρβλ. Ἰλ. Ο. 49, Σ. 357· οὐ σύγ’ ἔπειτα... Τυδέος ἔκγονός ἐσσι Ἰλ. Ε. 812 | 2. πρὸς ἔναρξιν διηγήσεως, νῆσος ἔπειτά τις ἔστι, πολυκλύστῳ ἐνὶ πόντῳ=ὑπάρχει λοιπὸν νῆσος, κτλ., Ὀδ. Δ. 354.