σύν

ἀρχ. ἀττ. ξύν' πρὶν τὰ β, μ, π, φ, ψ γίνεται συμ-, πρὶν τὰ γ, κ, ξ, χ γίνεται συγ-, πρὶν τὸ λ γίνεται σύλ-, πρὶν τὸ ς, σύς-, πρὶν τὸ στ γίνεται συ-' ὡς πρόθ. μετὰ δοτ., ὁμοῦ μετά τινος, ὁμοῦ, μαζί | 2. μετὰ παραλλήλου ἐννοίας τῆς βοηθείας, συν θεῷ=μὲ τὴν βοήθεια τοῦ θεοῦ | 3. ἐφοδιασμένος μέ τι, προικισμένος μέ τι' σὺν ὅπλοις=μεθ᾿ ὅπλων | 4. ἐπὶ συνεπειῶν καὶ ἀποτελεσμάτων, σὺν τῷ σῷ ἀγαθῷ=πρὸς ὠφέλειάν σου' συμφώνως πρός τι, σὺν τοῖς νόμοις=συμφώνως πρὸς τοὺς νόμους, νομίμως, δικαίως | 5. μαζί, διαμέσου, σὺν νεφέεσι κάλυψεν γαῖαν καὶ πόντον=κατεκάλυψε γαῖαν καὶ πόντον μὲ νέφη.

ΙΙ. ὡς ἐπίρ., ὁμοῦ, ἀπὸ κοινοῦ, συγχρόνως | 2. ἐπὶ συμπληρώσεως μιᾶς πράξεως ἢ μιᾶς ἐνέργειας, τελείως, ἐντελῶς, ὅλως, ὁλοτελῶς, ὁλοσχερῶς, πλήρως.