οὗ

λατ. sui, γεν. ἑν. γ’ προσ. προσωπ. ἀντων. ἀρσ. καὶ θηλ., ἀντὶ αὑτοῦ, αὑτῆς, αὐτοῦ, αὐτῆς, συχνὰ παρ’ Ὁμ. ἀλλ’ ἐν τοῖς ἰων. καὶ ἐπ. τύποις ἕο, εὗ, εἷο, ἑοῖο (ἑεῖο) || σπαν. ἀντὶ ἐμοῦ || διὰ δοτ. οἷ, αἰτ. ἕ [δι’ ἐτυμ. Βλ. ἐν αἰτ. ἕ].

[ΙΩΑΝ. ΣΤΑΜΑΤΑΚΟΥ - ΛΕΞΙΚΟΝ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ]