ἱκνέομαι

ἀποθ. ἐκτεταμ. τύπος τοῦ ἵκω, ἱκάνω΄ ἔρχομαι΄ αἷψα δ, ἵκοντο Ἰλ. Σ. 532· ὁπότε Κρήτηθεν ἵκοιτο=ὁσάκις ἤρχετο ἐκ Κρήτης, Γ. 233· ὑπότροπον ἐκ πολέμοιο ἵξεσθαι Ζ. 502· πλῆρες, ὑπότροπον οἴκαδ, ἱκ. Ὀδ. Χ. 35, πρβλ. Υ. 332.

ΙΙ. παρ, Ὁμ. συχν. μετ, αἰτ., ἔρχομαι, φθάνω εἴς τι, ἵκετο νῆας Ἰλ. Θ. 149· ἱκ. Ὄλυμπον, Τροίην, δῆμον, ἔθνος ἑταίρων, κτλ.· οὐδ’ ἵκετο χρόα καλόν, ἐπὶ δόρατος, Ἰλ. Λ. 352, οἶκον... καὶ σὴν ἐς πατρίδα γαῖαν Ὀδ. Ψ. 259 | 2. οὕτως ἐπὶ πράγμ., ἠχὴ δ’... ἵκετ’ αἰθέρ Ἰλ. Ν. 837, Σ. 207· ἐς γαῖάν τε καὶ οὐρανὸν ἵκετ, ἀϋτμὴ Ξ. 174· ὅσσον πυρὸς ἵξετ’ ἀϋτμὴ Ὀδ. Π. 290, πρβλ. Τ. 9. 20· ἐς πόλιν ἵκετ, ἀϋτή Ξ. 265 | 3. ἐπὶ χρόνου, ἥβης μέτρον ἢ ἥβην ἱκ. Ἰλ. Λ. 225, Ω. 728, κτλ.· γήραος οὐδόν ἢ γῆρας Ὀδ. Ο. 246· οὕτως, ἐπὶ γῆρας Θ. 237· οὐκ ἄν τις τούτων γε ἐΰθρονον Ἠῶ ἵκοιτο=οὐδεὶς ἐξ αὐτῶν δὲν θὰ ἔζη ἕως τὸ πρωΐ, Ρ. 497· οὕτω καί, οὐ τέλος ἵκεο μύθων Ἰλ. Ι. 56· ὀλέθρου πείραθ’ ἱκ. Β. 143 | 4. ἐν ποικίλαις φράσεσιν· μετὰ κλέος ἵκετ, Ἀχαιῶν=ἀπῆλθεν εις τοὺς Ἀχαιοὺς παρακολουθῶν τὴν φήμην αὐτῶν, Ἰλ. Λ. 227· ἐπεὶ ἵκεο χεῖρας ἐς ἀμάς=ἀφοῦ ἔπεσες εἰς τὰς χεῖρας ἡμῶν, Κ448· ὅ τι χεῖρας ἵκοιτο=ὅ τι ἔπιπτεν εἰς τὰς χεῖρας των, Ὀδ. Μ. 331.

ΙΙΙ. μετὰ προσωπικοῦ ἀντικειμένου, ὁ δέ κεν κεχολώσεται, ὅν κεν ἵκωμαι=οὗτος δὲ ὀργισθείη ἂν πρὸς ὃν ἂν ἀφίκωμαι (Θ. Γαζῆς ), Ἰλ. Α. 139, κτλ.· ἔς τινα Ὀδ. Ζ. 176· ἀλλὰ καί, ἔρχομαι εἰς τὴν οἰκίαν τινός, ἵκετο δ’ ἐς Πείραιον Υ. 372· εἰς τὴν σκηνήν τινος, πρὶν Πηλεϊωνάδ’ ἱκέσθαι Ἰλ. Ω. 338· - οὕτω, μετὰ Τρῶας ἱκ. γ. 264· σπανίως μετὰ δοτ., ἐπειγομένοισι δ’ ἵκοντο Μ. 374 | 2. ἐπὶ θλίψεως, δυστυχίας, κτλ., ἐπέρχομαι εἴς τινα, πένθος ἱκ. τινά ἢ φρένας Ἰλ. Α. 240, 362· ἄλη καὶ πῆμα καὶ ἄλγος ἵκηταί τινα Ὀδ. Ο. 345· λιμὸς Ἰλ. Τ. 348· Ν. 711· ὁππότε μιν κάματός τε καὶ ἰδρὼς γούναθ’ ἵκοιτο, ἄδος, ἄχος, σέβας, χόλος, ἱκ. τινὰ θυμὸν ἢ κραδίην, κτλ.| 3. συχνάκις ὡς τὸ ἱκετεύω, προσέρχομαί τινι ὡς ἱκέτης, τὴν ἱκόμην φεύγων Ἰλ. Ξ. 260, πρβλ. Χ. 123, Ὀδ. Π. 424· ὡσαύτως, τὰ σὰ γοῦνα ἱκόμεθ’ Ι. 267.

[ἱκέσθαι ἀπρφ. ἀορ. β’ (Α 19)]
[ἵκωμαι, ὑποτ. ἀορ. β’ (Α 139)]
[ἵκηται, γ’ ἑν. ὑποτ. μέσ. ἀορ. β’ (Α 166)]
[ἵξεται, γ’ ἑν. μεσ. μέλλ. τοῦ ἱκνέομαι (Α 240)]